miércoles, 27 de abril de 2011

Libros de la adolescencia.

15.00 Regreso a casa. En la puerta del ascensor hay un cartel que dice: NO FUNCIONA. Se refiere sin duda al ascensor. Decido subir a pie.

15.02 Al pasar frente a la puerta del piso de mi vecina me detengo. En el interior suenan voces. Desmonto el timbre, me introduzco el cable eléctrico en las orejas y escucho. ¡Es ella! Al parecer, su hijo se muestra remiso a ingerir un plato de verdura. Ella la insta a comer diciéndole que si no come no crecerá ni será fuerte como Supermán; por si estos argumentos no bastan, añade que si no se traga toda la coliflor en menos de cinco minutos le partirá los dientes con el taburete de la cocina. Me avergüenzo de escuchar de este modo la intimidad de su hogar, dejo los cables colgando de la caja y continúo subiendo las escaleras.

15.15 Me como los diez kilogramos de churros que he comprado. Me gustan tanto que, acabado el último, me como también el papel aceitado que los envolvía.

16.00 Tendido en la cama y con la vista clavada en el techo, del que cuelgan varias arañas grandes como melones, pienso en mi vecina. Por más que me devano los sesos (que no tengo), no doy con la forma idónea de abordarla. Llamar a su puerta e invitarla a cenar no me parece prudente ni oportuno. Tal vez la invitación debería ir precedida de un obsequio. En ningún caso debo enviarle dinero, pero, si a pesar decidiera enviárselo, mejor en billetes de banco que en monedas. Las joyas presuponen una relación más formal. Un perfume es un regalo delicado, pero muy personal; se corre el riesgo de no acertar el gusto de la persona a la que se desea obsequiar. Laxantes, emulsivos, apósitos, vermicidas, antirreumáticos y demás productos farmacéuticos, excluidos. Es muy probable que le gusten las flores y los animales domésticos. Podría enviarle una rosa y dos docenas de dobermans.

Sin noticias de Gurb 

B.

domingo, 24 de abril de 2011

Delirio

Ía sentindo a leve brisa na face. A música resoaba nos meus tímpanos a modo de eco imperfecto. Flotaba nun mar de sensacións en estado de ingravidez. Ingrávida. Bonita verba.
De socato, o sol racha o veo de nubes baixo a miña testa. Tenta rachalo todo e voltalo fíos. E logo que non queden nin fíos, só esencia inmaterial, inexistente.
As nubes resístense e pensan vencer amplamente na batalla. Pobres, a mentalidade infantil de dominio e poder só queda relegado a ámbitos entre ignorantes. A fin de contas, eran parvas ignonrantes.
Imaxinei o símil, vino nidio e claro.
A música acadaba o clímax tentando resoar forte nos altofalantes. Quere sentirse libre, quere ser sol, e non notar a presión dunhas burdas nubes. E conseguirao. Xa non coñece a palabra presión e ultimato. Xa non a volverá a incluir no seu dicionario. Pensa que as verbas se inventaron para escribir cousas bonitas.
O motor roxe forte, sabe perfectamente a onde me dirixo. Encántame a complicidade perspicaz. Grazas.
A emisora personifica anuncios estrafalarios, e logo aquela canción… lémbroo ben, grande muller…
Oh, money, baby, money…
A miña alma séntese libre, posúe unha felicidade incompresible.
O resto xa é conto, historia, ou chámeselle como desexe. Só lembro sumirme nesa esfera e lanzar ao ar o meu pano, o meu pano branco…

L.

jueves, 21 de abril de 2011

Metafísica

Porque as pantasmas na noite brúan sen sono, atorméntanme ata o punto de prender o candil e escribir as intrincadas verbas que me bategan nas sens unha e outra vez. A modo de oración sagrada, tento reproducir fielmente un dos sonos que xamais desexaría experimentar... sentindo como as miñas veas lapeaban dor e emitían faíscas... Sei que nada voltará a ser coma antes, simplemente estaremos a vivir nunha ilusión óptica o resto da nosa existencia, con ou sen querelo.

Séntese o tictac do reloxo(...)
Ao fondo escóitanse sons sempiternos...
Sons cravados en pentagramas de papiro.

Estrelas candentes alumean o ceo negro,
un ceo de noite fría e de neve.
E a través das ventás dos ollos,
distínguense formas silueteadas,


...marcadas cun lapis cor carmesí.

Velaquí o non - ser, o todo, o infindo no que agora me atopo sumida, do cal non logro atopar a saída...


- E no cal me temo que ficaremos para sempre, señor Carrick.

L.

sábado, 16 de abril de 2011

Nunca deixes de buscar o teu tesouro.

Se o analizamos ben, a nosa vida, ó fin e ó cabo, é coma unha búsqueda do tesouro. Ese xogo que, case seguro, nos acompañou a todos nós na nosa infancia. Un xogo que se converte nunha rutina no noso día a día ao ir pasando os anos. Pois, ao longo do tempo, a nosa existencia resúmese na búsqueda da felicidade. Ese ben tan prezado por nenos e maiores, ricos e pobres, famosos e non tan famosos... o ben que consigue facernos realmente millonarios.
Aínda que, ben é certo, cada día vemos máis lonxano o momento no que consigamos sentirnos voar coma unha nube... Mais, por máis difícil que nos pareza, nada (e moito menos iso) é imposible de conseguir.
Por iso, a nosa vida, convértese nesa búsqueda continua, nese misterio permanente... Cando case non levantamos un metro do chan, buscamos con eses olliños esperanzados á nosa nai á saída do colexio, pois é ela quen nos dá esa seguridade co seu sorriso, tarde tras tarde, de que todo irá ben... Logo buscamos encaixar nun grupo de amigos, ter unha mellor amiga, a utopía do amor eterno... buscamos, buscamos e buscamos... E todo para conseguir tocar, polo menos nun efémero instante, a felicidade coa punta dos nosos dedos. Nunca deixemos de ser felices, de permitir que nos rouben un sorriso...



 ...aínda que sexa neses momentos efémeros.


M.



martes, 5 de abril de 2011

Observa, descubre, sinte.

- Pechaches os ollos? Ben forte?
- Si.
- Conseguiches andar máis dun paso dende que os tes pechados?
- Si.
- Que sintes? Sintes medo? Medo a que, de súpeto, algo se interpoña no teu camiño, que alguén te esté observando sen darte de conta? Medo de que desapareza o chan que antes crías eterno? Medo a que a escuridade que agora te envolve non se disipe xamais ou a que me alonxe do teu lado e non teñas xa ningunha man, ó teu carón, á que aferrarte se tropezas?
- Supoño que a todo, pero sobre todo, a que deixe de existir o MEU mundo, e perderme para sempre.
- E porque tería que desaparecer?
- E porque debería seguir existindo?
- Compróbao, séntate.
- Para que? E se non hai nada onde sentarme? E se caio e me lastimo?
- Aprenderás como é realmente a vida, ese eterno sufrimento, esa incansable incertidume que nos espera á volta de cada esquina.
- Xa estou sentado.
- Que sintes?
- Medo... pero sobre todo curiosidade. Curiosidade por saber onde estou, que estás facendo, que me espera, que hai ó meu arredor.... e impotencia porque non podo descubrilo.
- Non podes descubrilo porque non queres... que teñas os ollos pechados non quere dicir que rematara o mundo para ti. Se cadra é polo que cada día te guías, é normal, pero se te parases un minuto a observar, só un minuto... Que? Sintes algo?
- Non.
- Ten paciencia...
(...)
- Xa empezo a sentir... sinto o cantar dun paxaro, o berro dun neno ó lonxe, a brisa que move ás árbores... e que golpea a miña cara, suavemente, como agarimándome... Sinto olor a margaritas, e tamén a comida, supoño que virá dalgunha casa cercana... Sinto un sabor doce... Outro berro dun neno e varios coches moi lonxe... é incrible!
- O incrible é que, ata hoxe, non foras capaz de apreciar todo iso, que te encerraras en ti mesmo e te guiaras por aquilo que, simplemente, podías observar.
O mundo non é un simple conxunto de imaxes, é algo tan complexo que, por máis que todos creamos coñecelo, ninguén foi nin será capaz de facelo nunca. Vivimos nunha grande ignorancia que nós cremos sabiduría.
A vida ten tantos misterios agochados en cada rincón, que só fai falta darnos a oportunidade de deixar de correr sen rumbo, sen destino... sentarnos un momento e observar, pero non observar mirando... non, pechar os ollos, respirar, e deixar que os misterios saian do seu escondite eles sós... que deixen de escapar, que se acerquen a nós pouco a pouco... que nos sorprendan sen máis...
- E se eses misterios nunca aparecen, se nunca atopamos iso que nos axude cada día a continuar, a vivir, a sentir algo máis que non veña xa da man da pura rutina...?
- Para esperar só fai falta sobrevivir...



...só respira, non fai falta nada máis para iso.


M.

domingo, 3 de abril de 2011

Diario de un inmigrante.

Hacía frío. Tenía miedo…

Salí de mi país con mi pequeña familia, mi padre, mi madre y mi hermanita en busca de una oportunidad. Mi sueño siempre había sido poder estudiar y  trasladarnos a Europa sería una gran ventaja para conseguirlo. Hasta ahora lo más que he conseguido es ser como una mercancía, peor tratado que un animal que no le importa a nadie.
Mi familia y yo pasamos muchas penurias para conseguir el dinero para el viaje, teníamos un pequeño puesto en el bazar, vendíamos chilabas, objetos de cristal típicos de aquellas tierras, recuerdos para los turistas que de vez en cuando dejaban alguna pero mísera propina. En mi país, Túnez no se consigue dinero tan fácilmente como en Europa, la gente intenta sobrevivir día a día, y el tener una tienducha a penas da para comer, pero aún así, íbamos saliendo adelante, y ahorrando un poco. El conseguir dinero, exigió el esfuerzo de toda la familia durante mucho tiempo.  Mi madre y mi hermana mayor tuvieron que ejercer oficios de mala reputación, tuvieron que vender sus cuerpos a desconocidos para poder conseguir más dinero y así salir antes de aquella tierra que tan poco nos aportaba, todo por un futuro mejor.  Fue un gran sacrificio. ¿Y para qué? Para un “billete” en un cayuco.
Sí,  como suena, un simple, e inestable cayuco, que a la mínima podría volcar y dejarnos a todos como un recuerdo sumergido en el mar, y que nadie sabría que alguna vez existió. A pesar de la suma de dinero que habíamos acumulado, no bastó para algo mejor, no, y así, mientras Ellos disfrutaban en sus lujosas mansiones, nosotros nos estuvimos jugamos la vida tratando de llegar al otro lado de un mar que, en el mejor de los casos, nos provocaría una pulmonía; o simplemente seríamos devueltos a nuestro país, pero por suerte no fue así. 

No sé exactamente cuantos días pasaron mientras estábamos metidos en aquella embarcación tan mala, empecé a perder la cuenta justo cuando por falta de comida y de agua, mi cabeza se desconectó automáticamente de mi cuerpo, reflejando en mi subconsciente imágenes borrosas, oscuras, llenas de recuerdos amargos. No sé cuanto estuve así, lo único que recuerdo es que cuando me desperté estaba en un hospital, con mi madre y mi padre al lado, pero sin mi hermana; que por lo que mi madre me contó había muerto en el intento, si es que era demasiado frágil como para sobrevivir, la persona que mejor me entendía se había ido para siempre, ¿de qué valía estar allí, o haber trabajado tanto para perder a alguien de tu propia sangre? No valía de nada, absolutamente de nada…

El tiempo pasó, y mi padre encontró un trabajo digno, bueno medianamente, porque al ser un inmigrante sin papeles, no había mucho donde escoger. Mi madre se quedó embarazada, y yo… pues empecé a estudiar como pude en un colegio público. Las cosas me iban muy mal, no sabía a penas hablar el idioma de donde habitaba, España; y la otras familias me miraban extrañados al ver a alguien como yo en este país, era como un bicho raro en una sociedad llena de gente que por ser de otra raza distinta a la suya te mira por encima del hombro. 

Poco a poco, fui aprendiendo a defenderme solo en el que ahora iba a ser mi país, aunque sólo fuera de acogida; y fue entonces cuando puse en práctica este diario que ahora espero que alguien esté leyendo. Con respecto a lo que había venido a hacer aquí, estudiar, lo conseguí, tardé un poco más de la cuenta pero después de todo el esfuerzo terminé la E.S.O. En mi estancia en aquel instituto, conocí a una mujer bellísima, era morena, tenía la piel del mismo color que yo, los ojos verde esmeralda, el pelo negro azabache, y una sonrisa que embaucaba a todo aquel que recibiera una sonrisa suya. Era como un caballo pura sangre, era perfecta. Después de hablar con ella un par de veces me di cuenta de que era la mujer de mi vida, y que sería la madre perfecta para mis hijos, así fue. Hubo demasiadas complicaciones en nuestra relación, ella era de raza gitana, y yo musulmana, se separó de su familia, y mis padres la acogieron como si fuera su hija, por fin algo había empezado a tener sentido, o al menos eso creía...

Cuando todo parecía que me iba bien, que había formado una maravillosa familia y que tenía la mitad de lo que quería, sucedió algo que por poco me hunde para siempre, mis padres, que habían dado todo por mi, fallecieron de imprevisto en un accidente de tráfico. De todas las personas que me importaban, tres ya se las había llevado el destino, y aún así salí adelante.

Después de todo no había llegado a España para dejarme vencer, había ido en busca de una nueva oportunidad, y lo había conseguido con esfuerzo, aunque no fuera por completo. empecé a escribir este diario cuando apenas tenía la mayoría de edad, de eso hace ya quince años, y miles de cosas me han pasado a lo largo de este tiempo. Sucesos que no son más que buenas y malas cosas, lo que a cualquiera le puede ocurrir en esta vida. Ya que ésta no es más que un camino con diversas salidas, y que si te toca la medianamente buena, no te debes quejar, porque eso es mejor que nada.

Si escribí esto, es para que otra gente que esté en mi situación, se dé cuenta de que no sólo ellos pasaron por algo así. Estas líneas espero que sean un aliento esperanzador.
Cuando llegué a España, tenía apenas quince años, y pasé de ser un inocente niño a ser un hombre de repente, fue muy duro, pero al final valió la pena. Conseguí mucho más de lo que tenía, tuvo un precio, pero lo logré: un futuro mejor. Eso era lo que mi padres habían deseado desde mi nacimiento, y me siento orgulloso de ello. Aunque he de decir que lo pasé muy mal, es cierto...

Hacía frío. Tenía miedo.

B.